We verliezen Karin!

Zaterdag 4 april 2009 krijgt Tjeu een onverwacht telefoontje van een wildvreemde. Of hij Karin Post kende. Haar kids Christian en Christopher waren al de hele dag niet te bereiken. 'Dat kan heel goed. Karin is op vakantie in Bamako, de hoofdstad van het Afrikaanse Mali, en dus is huize Post niet goed bereikbaar', antwoordde Tjeu.
'Ik moet u helaas mededelen dat Karin gisteren 3 april, ter plekke overleden is. Zou u haar kinderen willen informeren? Wij hebben zomaar iemand uit de telefoongids geplukt en die zei dat u haar goed zou kennen...'  In minder dan een minuut stond de wereld op z'n kop. Karin, onze Karin, dood? Nee, dat kon niet, dat mocht niet. Maar het was zo en dus zochten Annet en Tjeu die zonnige, maar o zo zwarte zaterdag Ben & Marion, Piet op het terras van De Zwarte Ruiter, Joep en Gerri, Fred en Truus op. De verslagenheid, het ongeloof was groot. Ben en Piet vonden Christian en samen hebben ze op de voetbalwei het verschrikkelijke nieuws aan Christopher verteld.

Dagen van diepe rouw, onbegrip en gevoelens van onrechtvaardigheid volgden. Waarom Karin? Zij wilde nog zoveel, voor haar maar vooral ook voor haar dierbare omgeving met wie ze zoveel deelde. Haar zo kenmerkende glimlach, haar gastvrijheid, haar slimheid, haar passies, haar vermogen om te binden en te verbinden, dat allemaal kon toch niet zo plotseling van ons worden afgenomen?

Op 16 april hebben we haar begraven na een indrukwekkende uitvaart in de Toeristenkerk in Gulpen. Overmand door de emoties speelden we aan haar graf niet opperbest, maar dat moest zo: je voelde Karin van bovenaf schateren. Daarna waren we in De Zwarte Ruiter helemaal in haar stijl bij elkaar. En sindsdien hebben we zo vaak gedacht en ook uitgesproken naar elkaar: 'Wat missen we Karin!" Of: "Was Karin er nog maar, die had wel een oplossing geweten." 

Karin Post-Tielman was 57 jaar toen ze stierf in een omgeving die zij zo gewenst had. Maar voor ons is ze nu 60 en nog altijd midden tussen ons als lid van DatdatMog. Proost, Karin!