Elke is amper acht en zingt in het kinderkoor Galou in Gulpen. Gisteren complimenteerde ik haar tijdens de Burendag met haar mooi, limegroen t-shirt.
'Ik ben Natuur, jij Vuur', zegt ze spontaan als ze naar mijn knalrode hemd wijst, dat ik uitsluitend tijdens optredens van DatDatMog draag.
'Door Vuur krijg ik het lekker warm en in de Natuur leven slangen', daag ik haar uit.
'En hele lieve dieren en mooie planten en bloemen en aan Vuur kun je je verbranden', countert ze wijs.
'Bij kampvuur leuke liedjes zingen is leuker dan door een mug te worden gestoken', prikkel ik verder.
'De Natuur zorgt ervoor dat insecten de muggen vanzelf opeten en dan heb je er geen last van.'
En ze finisht en wint met: 'Ik vind je hemd toch wel mooi..... Alleen onze t-shirtjes zijn net een heel klein beetje mooier.'
Elke houdt me bezig als we daarna aan ons tweede Burendag-optreden beginnen voor de bewoners van de Gulpense verpleegkliniek 'Klein Gulpen'. Ik raak ook geëmotioneerd door het meeklappen en de blije gezichten van de demente en zorgbehoevende bejaarden en zie m'n pas overleden schoonvader weer in zo'n omgeving voor me.
Eigenlijk zouden we hier vaker moeten spelen of bijvoorbeeld repeteren, want je doet deze mensen er zoveel plezier mee, bedenk ik me op het moment dat ik eigenlijk met m'n getrommel bezig zou moeten zijn. Tijdens het spelen laat m'n concentratie dus te wensen over. Ik jaag met de dikke trom het tempo te hoog op en 'daar klinkt het allemaal niet mooier door', bromt Wilma naast me. Haar Lei roept me als dirigent terecht tot de orde en ik wil me ook wel meer op de muziek focussen, maar mijn gedachten dwalen bij het zien van ons dankbaar publiek toch weer snel af. Ik denk opeens aan een filmpje, waarin een robot het leven van zulke bejaarden aangenamer maakt en hen tot actie aanzet, terwijl het personeel ondertussen de tijd krijgt om andere noodzakelijke klussen te doen. Bedacht door Claire Huijnen uit... Eys. Bekijk het maar eens: (vanaf 10'43'' in het YouTube filmpje https://www.youtube.com/watch?v=p4QSqxWBGTY )
Een geweldige uitvinding, maar toch kreeg ik gisteren op de Burendag pas echt een brok in de keel, toen ik niet een robot maar de activiteitenbegeleidster steeds opnieuw de handen van een van de bewoners met zoveel liefde zag vasthouden. En dan sla je nu eenmaal wat minder goed op je trom, zeker als je ook nog die dekselse Elke opeens voorbij ziet flitsen... met wat vers geplukte herfstbloemetjes in haar hand.
Onbetaalbaar was dus die Burendag voor mij, ook al hebben we als DatdatMog een mooie financiële ondersteuning van het
Oranjefonds en de
gemeente Gulpen-Wittem voor dit optreden gekregen...! (Dank je wel!).
De foto-impressie is van Wilma, die ook voor de organisatie van onze kant uit tekende.
